Dzień zaczynamy zazwyczaj między 7-8. Właściwie to mój dzień zaczynają oni – moje dzieci. Młodszy zazwyczaj rozbudza się pierwszy – pomimo moich próśb o „jeszcze chociaż 5 minut”. Kiedyś pewnie role się odwrócą. A teraz, tuż po młodszym, wstaje też i starszy syn – zachęcony porannymi dźwiękami brata. Potem jest już tylko głośniej. A ja.. Ja  staram się jak mogę, żeby w ciągu dnia pokazać im również ciszę.

Pomóc odnaleźć dzieciom ciszę

Naprawdę chciałabym mieć tyle energii, co moje dzieci. Już-prawie-3-letni F. każdego dnia chce robić tysiące rzeczy jednocześnie. Duplo. Klocki magnetyczne. Gotowanie zupy z drewnianych klocków. Bajka. Wyścigi aut. Malowanie farbami. Piasek kinetyczny. I skakanie. Dużo skakania, ze wszystkiego i po wszystkim. A malutki D. zapatrzony na brata też chce być wszędzie z nim. Być obok, patrzeć, spróbować złapać, dogonić i wstać. On lubi już stawać i korzystać ze swoich nóg. Mam wrażenie, że oni mogliby tak bez przerwy ;). Nakręcają się wzajemnie na kolejne szaleństwa codziennego dnia. Ale nie do końca o to mi chodzi. Nie chcę też żeby byli przez chwilę ciszej tylko dla mnie. Chodzi mi o to, żeby umieli się wyciszyć dla samych siebie. Żeby umieli znaleźć ciszę w sobie.

Lekcje ciszy

„Nie robi najmniejszego hałasu” – powiedziała Maria Montessori wchodząc do klasy pełnej dzieci z czteromiesięczną dziewczynką na rękach. „Żadne z was nie umiałoby tak cicho oddychać” – dodała zaczepnie do swoich podopiecznych. A oni? Oni potraktowali to jak zadanie, które chcą wykonać, jak wyzwanie, któremu chcą sprostać i … wstrzymali oddech. „Dało się słyszeć tykanie zegara, nigdy dotąd nie słyszane. Zdawało się jakby niemowlę wniosło do klasy atmosferę ciszy, jaka w codziennym życiu nigdy się nie zdarza. Nikt nie zrobił nawet najcichszego ruchu.”

Maria Montessori uważała, że ciszy powinno się dzieci uczyć. Ciszę określiła jako jeden z warunków koniecznych do rozwoju. Cisza dzieciom ułatwia skupienie się, zmniejsza u nich poziom stresu i obniża agresję. Cisza pozwala dziecku na odkrycie swojego wnętrza, odkrycie samego siebie.

„Cisza przynosi nam często wiedzę, której jeszcze całkiem nie pojęliśmy, że mianowicie posiadamy życie wewnętrzne. Poprzez ciszę dziecko być może po raz pierwszy spostrzega własne życie wewnętrzne. […] Cisza przygotowuje duszę na określone wewnętrzne doświadczenia. […] Po doświadczeniu ciszy nie jest się tym, kim było się wcześniej.”

Maria Montessori do swojej metody wychowawczej na stałe wprowadziła „lekcje ciszy”. Zajęcia, podczas których dzieci poznają ciszę w sobie. Lekcje, na których wyłącza się mowę, a wyostrza inne zmysły, które pomagają doświadczyć ciszy w skupieniu.

Ale to musi być świadoma cisza

Nie taką kiedy włączam F. bajkę na Netflixie. I nie taką kiedy w ramach akcji obniżania domowych decybeli proszę ich w końcu, żeby byli trochę ciszej i spokojniej. To musi być cisza świadoma, kiedy oni sami z siebie robią coś, bez wypowiadania słów.

Młodszy brzdąc ma aktualnie 9 miesięcy. Jego uspokaja się i wycisza całkiem prosto, choć i tak wymaga to nie lada wysiłku. D. potrzebuje drugiej osoby, przytulania i delikatnego bujania podczas noszenia. Powolutku przyzwyczajam go do ciszy.

Starszego brzdąca już nie podniosę tak prosto i nie ukołyszę w ramionach. U mnie nie ta siła, a u niego nie te kilogramy ;). On już potrzebuje innych sposobów. Szukamy więc razem ciszy w różnych zabawach, w chodzeniu na palcach od czasu do czasu, w odpoczynku na hamaku i w odkrywaniu własnego oddechu.

A żeby na teorii się nie skończyło to następnym razem pokażę Wam nasze zabawy w ciszę. W oswajanie ciszy. Żeby ten czas spędzany z samym sobą, na nie wydawaniu dźwięków, na wsłuchaniu się w otoczenie – nie był krepujący. Ale to następnym razem, bo już z pokoju słyszę „mamo! Pracujesz jeszcze?!” i D. chyba znowu jest głodny. 😉 Może zanim ja pokażę Wam nasze odkrywanie ciszy, Wy powiecie mi czy cisza często gości u Was?

Cytaty pochodzą z książki Małgorzaty Mikszy
"Zrozumieć Montessori. Czyli Maria Montessori o wychowaniu dziecka"